Havre - gryn og graut

Besta skreiv ein kommentar på eit av grautinnlegga for nokre dagar sidan.  Eg synest denne historia fortener å kome fram i lyset, d.v.s. frå kommentar til blogginnlegg.  Bildet har eg knabba frå systra mi sin blogg.

Det har vore mykje grautprat på bloggane no, og sidan du har oppmoda meg om å skrive historier frå "gamle dagar", skal du få ei historie om havregryn.


Under krigen var det mangel på det meste, men eg kan hugse vi hadde havregryn, for mamma koka havregraut til meg. Broren min, som var yngre, orka ikkje gryna, så han fekk "avsilt havresuppe".Eg kan hugse eg stod på ein stol attmed kjøkkenbenken og åt gryna ut or silen.Etter krigen hende det at vi fekk "svenskepakkar", frå broderfolket som tykte synd i naboane sine. Det var spennande kva som var i pakkane. Eg kan mellom anna hugse at der var teikneseriehefte. Men ein gong var det noko som overgikk alt:Ein pose havregryn. Ikkje dei store, grå som vi var vane med, men nokre veldig fine, små og nette og nesten kvite. Eg sat og beundra dei gryna aldri så lenge. I ettertid har eg funne ut at det sikkert var slike vi kallar "lettkokte".