Når ein nærmar seg slutten av ein krimroman, er det sjølvsagt vanskeleg å legge boka frå seg. Slik var det også med denne.
Eg synest boka innfrir: Mysteriet vert løyst på ein truverdig måte.
Familielivet til Cato Isaksen er lite med i denne boka. Bente sit heime og er sjalu. Kanskje like mykje på jobben som på Mariann. Hunden hennar som han irriterer seg over, får ei viktig rolle i oppklaringa av saka. Den overlever så vidt. Humorhøgdepunktet er når Cato sier:
- Det er sykelig å være så opphengt i et sånt semsket krapyl av en hund.
Håper dette ikkje vert for sterk kost for hundeelskarar.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar